In 2019 trainde ik in een ijskoude gymzaal op het Hongaarse platteland voor het eerst met Damo Mitchell. Ik had deze man in 2008 – toen nog een magere jongen – op Wu Dan Shan ontmoet. In die tijd was het duidelijk dat hij veel in zijn mars had. En toen ik rond 2017 een van zijn boeken onder ogen kwam werd mijn interesse maximaal gewekt. Zijn schrijven was van een totaal ander kaliber dan alles wat ik tot dan toe over Nei Gong gelezen had.
Zijn trainingen bleken allemaal vol te zitten, behalve een 7-daagse retreat in Hongarije (oktober 2018). Het werd een harde klap in mijn gezicht. De intensiteit, diepgang en betekenis van deze training deed al mijn voorgaande werk verbleken. Geen lieve stretches en gezellig vloeiende ‘qigongs’. Geen fantasierijke visualisaties en imaginaire energieën. Geen kopjes thee met een koekje. Hier werd op volle kracht gewerkt aan een grondig intern proces. Een proces waarvoor iedere vezel in het lichaam bezield, bewogen en verstild dient te worden. (Ik zal later nog eens verder ingaan op het doel en de werking van de training.) Deze school werkt met traditionele methodes voor innerlijke cultivatie zonder enige concessies te doen aan de wijd verbreide new-age interpretaties van die methodes. (Terwijl – misschien paradoxaal – alle culturele opsmuk, exotische folklore en romantiek juist helemaal over boord is gezet.) Ondanks de pijn, het zweet en ondanks het gevoel dat ik weer helemaal terug naar de kleuterklas zou moeten wist ik één ding zeker: in deze school moet ik verder.
Verschillende cursussen, een online academie en vele uren zelf trainen verder, fast forward naar 2023. Mascha en ik schiften onze huisraad grondig, huren onze flats en werkplekken onder, zeggen ons werk (grotendeels) op en reizen naar Bali, Indonesië. Één groot vakantie park en vermoedelijk het minst avontuurlijke landje ter wereld, maar in Ubud is waar Damo zijn school voor de komende vijf jaren gevestigd heeft.
Vijf dagen per week werken wij ’s-ochtends en ’s-middags (en soms ’s-avonds) door het curriculum van lichaam openen; heel véél lichaam openen; Chinees boksen; Tai Ji Quan; Xing Yi Quan; Qi Gong; Dao Yin; Nei Gong; meditatie en theorie. Bloed, zweet en tranen. Het bezielen, bewegen en verstillen van iedere vezel van het lichaam is nogal geen kattenpis.
Wat niet betekent dat we niet met volle teugen genieten! De Balinese samenleving is weldadig gemoedelijk. Vriendelijk. Veilig. Het klimaat is verrukkelijk stabiel en zonnig. De natuur staat eindeloos in bloei. Een klas vol mafketels op school (en een blij leger cacao knuffelaars in ieder café in het dorp) biedt fully immersive theater en mooie ontmoetingen. Tipat cantok eten. En dan de training!
Met wat online werk, een handjevol familie contacten en het organiseren van een leven in een nieuw land vliegen de dagen voorbij. Na maanden hebben we weinig meer gezien dan ons kleine hoekje van Ubud. We wonen dan ook vlak bij school en hebben mountainbikes gekocht in plaats van de scooters waar iedereen hier mee rijdt. De invulling van de lange ‘winter’ pauze krijgt radicaal anders vorm dan gehoopt: omdat het online werk dat ik voor ogen had niet goed op gang komt rijst de urgentie mijn financiële game flink te uppen. Een duizelingwekkende crashcourse LMS, computer techniek en marketing en de ontwikkeling van twee online video cursussen is nog in volle gang wanneer school alweer van start gaat…
En nu zijn we hier al aan het afronden om vanaf mei een paar maanden in Nederland te werken.
In het najaar reizen we weer naar Bali. Het leidt geen twijfel dat we hier voorlopig nog niet klaar zijn!